Matthijs voetbalt

Gisteravond was het dan zo ver, na een afwezigheid van 23 jaar, stond ik weer met noppen onder m'n schoenen op het gras. Na wat inlopen, balletjes heen en weer schoppen en wat korte duels, werd het tijd voor de wedstrijd. Eerst nog even een groepsfoto maken (ojee, toch niet voor het personeelsblad?) en daarna kon de wedstrijd van start gaan.

Ik mocht rechts-mid staan en dan ben je dus aanvaller en verdediger tegelijk. Kortom, veel lopen. Nu ging ik er vanuit dat de tegenstander vooral veel over rechts zou spelen, dus ik dacht een makkie te hebben. Maar helaas, hun linkerkant, die waar ik dus stond, bleek de meest actieve. Binnen een paar minuten was ik al buiten adem en ik dacht nog wel een redelijke conditie te hebben. Maar een duurloop is toch wat anders dan continue sprintjes trekken en heen en weer draven over het veld.

Binnen een minuut of vijf slaagde ik er in om zowaar een doelpunt te maken, met een kopbal nog wel. Goed bezig, alleen de volgende keer wel even het andere doel gebruiken en niet het eigen doel. Maar ach, een doelpunt is een doelpunt. :-)

Ondanks alle regen die viel wat het niet koud en werd er heel wat afgelachen in de rustige momenten, die er gelukkig soms ook waren. Met de rust, na 30 minuten spelen, stonden we met 2-0 achter.

Omdat ons team eigenlijk continue in de verdediging was en men dat niet zo leuk vond, is het voorstel gedaan om een aantal spelers te wisselen met het andere team. En zo stond ik opeens aan het begin van de tweede helft op het veld m'n blauwe shirt uit te trekken en deze om te ruilen voor een witte. Een paar minuten later stopte de scheidsrechter de wedstrijd en moesten we ook nog onze zwarte en witte broeken met elkaar wisselen en was ik opeens helemaal een tegenstander geworden. En zo gebeurde het dat ik in de rust nog met 2-0 achterstond en aan het eind van de wedstrijd met 5-1 gewonnen had. Ik heb dat overigens niet te hard gevierd, want ik zat natuurlijk wel gewoon in de kleedkamer met m'n collega's, die in de eerste helft nog mijn teamgenoten waren.

De derde helft (in de kantine) was gezellig en toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden, voelde ik al heel wat spieren waarvan ik vergeten was dat ik ze had. Vandaag voel ik ze nog veel beter. De hardlooptraining die voor vandaag op het programma stond, heb ik maar doorgeschoven naar zondag. Want ondanks de warme douche en heel wat gewandel vandaag, vermoed ik dat ik ook morgen nog wel wat gevoelige spieren zal hebben. En m'n rechter achillespees heeft al geen zin om rustig te lopen, laat staan hard.

Ondanks de spierpijn doe ik volgende keer natuurlijk gewoon weer mee.